Stef Collignon, directeur Amerborgh

 

'Er zijn op cruciale momenten'

 

Iets doen in de wereld van kunst en cultuur, dat wil iedereen wel. Maar het is een weg van bloed, zweet en tranen, weet Stef Collignon, directeur bij Amerborgh en verantwoordelijk voor kunst en cultuur. Je moet zorgen dat je je plannen gefinancierd krijgt en tegelijkertijd is het de uitdaging iets te brengen dat het publiek echt verleidt. ‘Het gaat erom dat je mensen weet te ontroeren. En daarvoor moet je ze serieus nemen.’

 

Interview Koos de Wilt voor Amerborgh

 

‘We willen iets bijdragen terwijl het orkest gewoon doorspeelt.’ 

De manier waarop bij Amerborgh wordt gewerkt is in essentie vergelijkbaar met hoe een dirigent een orkest leidt. ‘Leonard Bernstein gaf ooit een masterclass in Tel Aviv,’ vertelt Stef Collignon. ‘Een student deed zijn best het muziekstuk Le Sacre du Printemps van Stravinsky om te zetten in pakkende aanwijzingen voor het orkest. Hoewel het prima klonk, liet Bernstein de jongen na een paar maten stoppen en vroeg hem het orkest opnieuw te laten beginnen. Nu hield Bernstein de handen van de student vast. En wat bleek: het orkest speelde ook nu vlekkeloos, zelfs beter dan daarvoor. ‘Conducting is not about beating time, because they can count,’ zei Bernstein. Voor musici die op de punten van hun kunnen zitten, hoef je niet meer te tellen, dat kunnen ze zelf wel. Dirigeren gaat over iets anders, over inspireren. Dat geldt ook voor Amerborgh. We willen ons niet overal mee bemoeien maar er wel zijn op cruciale momenten. Dan willen we iets bijdragen terwijl het orkest gewoon doorspeelt. Zo wil ik bijvoorbeeld als sparringpartner meedenken over hoe de huizen van Amerpodia worden neergezet. Ik zie het vooral als mijn taak om de expertise die bij al onze participaties wordt opgebouwd zoveel mogelijk met elkaar te delen. Het blijkt dat iedereen worstelt met precies dezelfde uitdagingen, of het nu gaat over het ontwikkelen van musicals, het maken van documentaires, het organiseren van muziekfestivals of het opzetten van culturele en maatschappelijke evenementen. Hoe breng je jouw verhaal de wereld in en hoe vind je de middelen om dat mogelijk te maken? Vervolgens is het altijd de vraag: hoe verleiden we het publiek? Dat gaat maar over één ding: ontroeren. Dat klinkt misschien eenvoudig maar om mensen werkelijk te raken moet je heel wat in huis hebben. Wanneer het lukt, haal je het beste in mensen naar boven.’

 

‘Bij Mahler gaat het over leven en dood, dat heeft niets met toonsoorten te maken.’

​

Als kind volgde Stef lessen voor piano en viool, daarnaast speelde hij slagwerk in de plaatselijke harmonie. Stef: ‘Voor het conservatorium vond ik mezelf niet goed genoeg. Ik ben Engels gaan studeren omdat ik ook gek ben op literatuur. Tijdens mijn studie was ik actief met het managen van muziekgezelschappen en zo belandde ik in de platen business. Daar heb ik zeventien jaar in gewerkt, eerst bij het platenlabel voor klassieke muziek Philips Classics van PolyGram. Later, tot 2007, als directeur van Universal Music. In alle genres heb ik ervaring opgedaan: van Mozart tot Marco Borsato. Ook heb ik de hoogste toppen en de diepste dalen in de cd-business meegemaakt, daar heb ik veel van geleerd.’ 

 

Daarna is Stef allerlei klussen gaan doen, zowel in het culturele veld als in de entertainmentwereld. Fred Boot had het idee om een musical te maken van de Soldaat van Oranje en vroeg of hij daar directeur wilde worden. ‘Zo kwam ik in contact met Amerborgh. In de beginfase, toen de plannen nog niet zo groots waren, ben ik met Joop van den Ende gaan praten. De musical wilde hij niet, maar hij vroeg mij wel EVA Media, het gloednieuwe productiebedrijf van Paul de Leeuw, te gaan leiden, een offer I could not refuse. Dat vonden ze bij Amerborgh teleurstellend, maar Alex begreep het wel. Het avontuur kende geen gelukkige afloop. Een paar maanden later belde Alex mij voor een kop koffie. Hij vroeg of ik hem kon helpen bij het opzetten van het cultuurcentrum De Nieuwe Liefde dat hij voor Huub Oosterhuis en zijn team had aangekocht. Dit leidde ertoe dat ik zeven jaar geleden bij Amerborgh ben gaan werken, waar ik de kunst- en cultuurportefeuille geleidelijk heb mogen uitbouwen.’

 

De ervaring die Stef heeft opgedaan aan de populaire cultuurkant helpt hem de wereld van de hoge cultuur toegankelijker te maken. Naar zijn idee hoeven die werelden helemaal niet zo ver van elkaar af te liggen. ‘Ik heb een enorme hekel aan het toontje van: “Jij begrijpt niet waar je naar luistert of kijkt, ik zal dat wel eens even uitleggen.” Ooit vroeg ik de programmeur van Festival Classique een brochuretekst te schrijven waarbij het verboden was componistennamen, toonsoorten en tempoaanduidingen te gebruiken. Dat viel nog niet mee, dan moet je namelijk nadenken over waar de muziek echt over gaat, welk verhaal er wordt verteld. Bij Mahler gaat het dan bijvoorbeeld over leven en dood, de reis die je maakt, dat heeft niets te maken met het feit dat het stuk in c-klein staat. Het gaat erom dat je de essentie overbrengt bij een zo breed mogelijke groep mensen. Daarvoor moet je je publiek wel bloedserieus nemen.’ 

 

Hoogtepunt van 2017: De voorstelling A Room With A View, door het gezelschap Theatre Hotel Courage van actrice Katrien van Beurden, in het Compagnietheater. Prachtig.

​

​