‘Het belangrijk om je eigen pad te volgen. Niet dat van een ander. Dan kom je namelijk alleen jezelf maar tegen.’
Ondernemer Kees Zegers over competitie, rust en waar je het voor doet

Competitiestress ken ik niet. Ik heb vroeger op verschillende hockeyclubs gezeten en daar ben ik overal van afgelazerd omdat het mij niks uitmaakte of we nou wonnen of verloren. Later heb ik ook wel aan zeilwedstrijden meegedaan maar daar hadden ze ook niet veel aan me. Uiteindelijk geloof ik wel in competitie - het zorgt voor vooruitgang - maar persoonlijk ben ik er niet mee bezig. Ik speel een spel tegen mezelf. Bij het hockey dacht ik vaak: doe niet zo zielig, het gaat er toch om dat we goede tijd hebben met elkaar? Ik geloof gewoon niet zo in het spel van winnaars en verliezers, maar veel meer in het varen van je eigen koers. Dat doe ik ook zakelijk. Ik kijk wel met bewondering naar bedrijven als Apple en laat mij daar ook wel door inspireren. Overigens kan ik mij niet voorstellen dat iemand als Steve Jobs bezig was met competitie. Bedrijven die echt innovatief zijn, gaan uit van hun eigen kracht. Think different.

​

‘Ik dacht bij mijn hockeycoach dan ook vaak: doe niet zo zielig, het gaat erom dat je een goede tijd hebt met elkaar. Ik geloof niet in winnaars en verliezers, maar veel meer in het varen van je eigen koers.’

 

Ik word niet onrustig van anderen die iets bijzonders doen. Dat vind ik juist geweldig. Als ik iets doe probeer ik natuurlijk wel succesvol te zijn. Daarbij werk ik eigenlijk altijd samen met anderen. De kracht van het collectief. Vijftig jaar geleden werden bedrijven en staten nog autocratisch gemanaged. Meneer Philips of Meneer Heineken bepaalde gewoon wat er gebeurde. Dat kan nu niet meer. Ik heb ook nog nooit iets in mijn eentje gedaan. In mijn leven heb ik drie keer wakker gelegen van de stress. We hadden met een paar mensen samen een bedrijf en op een gegeven moment waren we helemaal klaar met elkaar. Op zo’n moment dien je het belang van het bedrijf op de eerste plaats te stellen, dan kom je er wel uit. Maar niet iedereen kan dat even makkelijk. Als je een bedrijf met elkaar begint is het altijd nog leuk. De problemen beginnen vaak als het bedrijf snel groeit en succes krijgt. Dan gaat persoonlijke dynamiek een rol spelen. Wie wordt de man op de bok? De baas is immers degene die de status en roem verwerft. Ego’s gaan opspelen. Ja, ook die van mij hoor. Je ziet het overal, niet alleen in het bedrijfsleven maar ook in de politiek.

 

‘Even afstand nemen kan heel verhelderend zijn. Je komt dan vaak makkelijker tot jezelf. En in jezelf, daar ligt het geluk, geloof ik. Daarom is het belangrijk om je eigen pad te volgen. En niet dat van een ander te lopen. Dan kom je jezelf namelijk alleen maar tegen.’

 

Ooit ben ik op een reclamebureau begonnen als tekstschrijver. Daarna heb ik zelf een bureau opgezet en enkele jaren later verkocht. In de vijftien jaar daarna heb ik nog dertien bedrijven opgezet. Internetbedrijven, waarvan Nu.nl en AcceptEmail de meest bekende zijn. Bij het opzetten van iets nieuws gaat het nooit echt om het idee zelf, maar juist om de uitvoering. Daarin zit het verschil tussen falen of succes. Heb ik een boekje over geschreven: Startkapitaal, 100 adviezen voor succesvol ondernemen. Eigenlijk is ondernemen voor mij een middel om nieuwe concepten en ideeën te bedenken en ze vervolgens te kunnen manifesteren. Een goede naam, een juridische structuur opzetten, de juiste mensen bij elkaar brengen, geld op tafel krijgen. Ben voor mijn gevoel dan ook eigenlijk meer een soort architect. Tegenwoordig ben ik niet meer operationeel actief in de bedrijven die ik heb opgezet. Die worden geleid door ervaren managers. Feitelijk doen zij het werk en dien ik mij als aandeelhouder terughoudend op te stellen. Dat lukt niet altijd hoor. Soms wil ik me nog weleens ergens tegenaan bemoeien. En dat wringt soms, dat begrijp ik ook wel. Als aandeelhouder moet je af en toe gewoon je kop kunnen houden. Dat is niet altijd makkelijk, maar ja, anders moet je het zelf gaan doen.

​

'Uiteindelijk geloof ik wel in competitie - het zorgt voor vooruitgang - maar persoonlijk ben ik er niet mee bezig. Ik speel een spel tegen mezelf.'

​

Op dit moment schrijf ik een nieuw boek, over innovatie. Dat gaat niet zozeer over hoe je van een idee een succes kunt maken, maar meer over hoe het komt dat wij op onze wereld innoveren. Hebben we werkelijk behoefte aan al die innovaties? Of speelt er op de achtergrond iets waar we ons niet allemaal van bewust zijn. Ik geloof in het laatste. Als je kijkt naar wat we vanaf het tijdperk van de holbewoners tot aan vandaag de dag hebben gedaan, dan zie je eigenlijk maar twee soorten innovaties. De eerste soort heft de beperkingen - die wij als mensen ervaren - van de dimensie ‘ruimte’ op. De tweede soort innovaties heft de beperkingen van de dimensie ‘tijd’ op. Hierdoor hebben we het gevoel dat de tijd sneller gaat. Dit principe wordt tijd/ruimte convergentie genoemd. Helemaal spannend wordt het op het punt dat de dimensies van ‘tijd’ en ‘ruimte’ elkaar raken. Dat is het punt waar de fysieke werkelijkheid van materie ophoudt en de non-fysieke werkelijkheid van bewustzijn begint. Wat ik geloof, is dat wij op aarde heel langzaam bezig zijn om onszelf, richting die non-fysieke werkelijkheid toe te innoveren. In die werkelijkheid, dus daar waar geen tijd en ruimte is, daar bestaat namelijk geen afgescheidenheid. En dat is waar wij als mensen naar verlangen. Een wereld waarin we niet afgescheiden zijn van elkaar. Waar we werkelijke eenheid kunnen ervaren.

​

'Wat ik geloof, is dat wij op aarde heel langzaam bezig zijn om onszelf, richting die non-fysieke werkelijkheid toe te innoveren. In die werkelijkheid, dus daar waar geen tijd en ruimte is, daar bestaat namelijk geen afgescheidenheid.'

​

Dat opheffen van het gevoel van tijd en ruimte gebeurt ook een beetje als ik naar mijn stilteplek loop, een theehuis aan de Wijde Blik. Je kunt er over land alleen komen als je een wandeling maakt over een drassige weidegrond van natuurmonumenten. Die wandeling over het weiland werkt als een brug. Je stapt van de ene wereld in de andere. En dat heeft heeft direct invloed op hoe je voelt en hoe je denkt. Plekken hebben hun eigen energie en dynamiek. Als je je niet goed voelt in een bepaalde situatie, helpt het soms door gewoon letterlijk in een andere omgeving te stappen. Zo werkt het ook bij mij als ik op zee ben, op mijn bootje. Dan bekijk ik de wereld, Nederland, mijn vriendschappen en de bedrijven waarin ik betrokken ben van een andere kant. Even afstand nemen kan heel verhelderend zijn. Je komt dan vaak makkelijker tot jezelf. En in jezelf, daar ligt het geluk, geloof ik. Daarom is het belangrijk om je eigen pad te volgen. En niet dat van een ander te lopen. Dan kom je jezelf namelijk alleen maar tegen. In de stilte, op deze plek, kan ik mijzelf leegmaken om elders weer gevuld te worden. Lekker naar het water staren. Naar de vogels luisteren. In het theehuis staat alleen een bank met wat kussentjes, meer niet. Als mens heb je sowieso niet veel nodig. Ik ken mensen die op hun boot wonen en niet meer dan 400 euro per maand besteden. Meer is voor hun niet nodig. Ik vind dit theehuis en deze plek heerlijk, maar ik ben er niet aan gehecht. Het staat te koop, want ik wil op een boot gaan wonen. En dan moet je soms afscheid nemen, loslaten. Travel light.

​

[2013]

​