Kinderen spreken de waarheid...

Vandaag met school de tuinen bezocht bij het Rijksmuseum. Een stukje omheind Hof van Eden op een dag als deze. En als er een kind valt, komt er een geüniformeerd meisje langs dat, net als het slachtoffer, van Ajax houdt en met een walkie talkie twee andere uniformeerden oproept om een pleister te plakken op een wondje dat er eigenlijk nooit is gekomen. Goed geregeld dus. Te zien zijn de bomen van de Italiaanse kunstenaar Giuseppe Penone. Levensechte, maar metalen bomen met stenen in de takken, met goud in de toppen en in wonderlijke bewegingen. Tegen de achtergrond van het 19de-eeuwse kathedraal van Cuypers staan de beelden te midden van oorspronkelijke formele tuinstijlen, historische bouwfragmenten en tuinsculptuur. Geen idee waarom, maar ik heb wat met bomen. Over Penone's bomen wordt gezegd dat die uitdrukking geven aan een innige verbondenheid met de natuur en haar onstuitbare krachten. Zou ik dat ook hebben? De Italiaan wordt daarbij vooral gebiologeerd door natuurlijke groei- en veranderingsprocessen, die zich vaak aan het oog van de jachtige mens onttrekken. Ja, dat heb ik ook wel... En de kinderen ook. En dronkaards en kleine kinderen spreken de waarheid...