13 jan 20212 minuten om te lezen

Velásquez vs Newton

Wat me het eerste opviel, was dat de foto's van dichtbij buitengewoon korrelig zijn. Ze waren ook niet bedoeld om zo groot af te drukken, tijdschrift was groot genoeg, zo bedacht ik me. Wat me ook opviel, was dat ze de boel buitengewoon fraai kunnen presenteren daar aan de Keizersgracht. De fel gekleurde wanden, de opbouw, de selectie en de compositie van opgehangen foto's doen hun werk. Maar ook de mensen eromheen, een ander soort museumpubliek, maken de foto's af. Er is veel meer te zien dan alleen de plaatjes.

Mode en glamour zijn zeg maar ook niet helemaal mijn ding, maar toch is er iets aan de hand. De dames - dat zijn toch de meeste foto's, of is hier sprake van selectieve perceptie - zijn poedelnaakt en kwetsbaar, maar ook buitengewoon strak in het vel en stoer. Wie is hier de baas? Kijkend naar de Big Nudes, ben ik dat in ieder geval niet als koekeloerder...

Er hangen, voor zover ik kon zien, twee foto's van June, Newtons fotograferende vrouw. Eentje met haar borsten bloot en een sigaret opstekend en eentje haar man bekijkend terwijl die zijn modellen fotografeert. Moest bij de tweede denken aan Velásquez' Las Meninas, waar de kunstenaar zich ook in de spiegel afbeeldt. En nu ik toch bij Velásquez ben, moest ik bij een andere beroemde Newton denken aan een nog beroemdere Velásquez, de Venus voor de spiegel. In geval van de Spaanse kunstenaar was het naakt waarschijnlijk de minnares van de Spaanse koning. Een andere keer liet het staatshoofd deze zelfde dame als Maria schilderen. Het is een eeuwenoude geschiedenis waarbinnen Newton zijn plekje inpikt: het schilderen van vrouwelijk naakt waarbij er zorgvuldig gebalanceerd wordt tussen hemelse en aardse prikkels voor het mannelijk oog. Steeds passend bij een bepaalde tijd. Fijn dat ik zo van blote meisjes kijken toch nog een kunsthistorisch uitje heb weten te maken...