Mevrouw Bruna
Weer een prijs voor de nu 89-jarige Dick Bruna. Nu dan de Max Velthuijsprijs 2016. De familie neemt het beeldje van de kikker mee naar huis en het geldbedrag wordt geschonken aan een stichting die daadwerkelijk zorgt dat mensen weer gaan voorlezen. Na 85 miljoen exemplaren wereldwijd kan de familie de hypotheek wel op een andere manier betalen, zo vermoed ik. Dicks vrouw, Irene de Jongh, het buurmeisje met wie hij 63 jaar geleden is getrouwd, was er met de kinderen om de prijs in ontvangst te nemen. Bruna zelf kon er helaas niet meer bij zijn.
Hier op de foto wandelt de familie de deur uit van het Letterkundig Museum met de Max Velthuijsprijs in een kartonnen doos. Irene vertelde bij het in ontvangst nemen ervan dat Velthuijs ooit ontroerd een briefje had teruggestuurd naar haar man omdat Bruna de enige van de vakbroeders was geweest die hem een briefje had gestuurd toen hij zelf een keer een vergelijkbare prijs had gewonnen. Ik denk eerlijk gezegd dat Irene haar man had aangespoord even een briefje te sturen. Die felicitatie deed hem veel, zo schreef Velthuijs.
Min of meer bij toeval was ik bij de prettige uitreiking van de prijs in het Letterkundig Museum. Bij de aansluitende borrel – met heerlijke bitterballen - stond ik ook weer toevallig in de buurt van de familie en op gegeven moment boog Irene zich naar me toe en om me te begroeten. 'Jou heb ik nog niet gezien.’ Een kordate dame in een mooie, elegante grijs katoenen jurk. Leeftijdloos en bij de tijd. Ineens begreep ik hoe zo iets moois als dit wereldberoemde konijntje heeft kunnen ontstaan. Gewoon omdat er iemand bij is zoals deze Irene de Jongh. In hetzelfde jaar dat het stel trouwde verscheen het eerste kinderboek, zo las ik op Wikipedia in de trein naar huis. Dat begrijp ik wel. Nooit beklom ze het podium, maar altijd was ze er.
Even later vertelde een medewerker van het museum dat zij de vrouw is die bij alles wat Bruna deed aangaf of het goed was of niet. Zo eentje dus die waarschijnlijk nog nooit zelf een konijntje heeft getekend, maar wel feilloos kan aangeven of het beestje de deur uit mocht of niet. Die ene lijn, die specifieke kleur, die compositie. En reken maar dat het bij Nijntje aankomt op precies dat ene hele kleine lijntje. Dat bepaalde zij dus. Mooi eigenlijk dan ook dat zij, in alle bescheidenheid, de prijs in ontvangst nam en ook precies en heel kort het goede zei.
