Life is a collage

Wie heeft er nog enige controle over wat er over ons heen gebombardeerd wordt? Wie kan daar nog een samenhangend verhaal van maken en het neerzetten als de werkelijkheid? Bestaat er nog een verhaal dat gemakkelijk en ononderbroken kan worden verteld aan iedereen, of in ieder van binnen je eigen kerk, krant of familie? In de sixties begon het idee van wat waar was allemaal snel te veranderen in de Westerse wereld. Producten, ideeën en mensen begonnen ons aanvankelijk alleen nog maar via onze radio's, magazines en zwartwit schermen te overspoelen. Later werden dat social media met beelden en berichten die de 15 seconden maar nauwelijks overschrijden en die met steeds hogere snelheden en in steeds kortere en luidere formats een mening afschieten als in een regen van kogels uit een MI16.

In de jaren vijftig en zestig werden deze fragmenten van verhalen en voorwerpen alleen nog maar binnengebracht via radio's, kranten en havens die contact hadden met de wereld, zoals die in Liverpool. Heel overzichtelijk naar hedendaagse standaarden, maar explosief in deze decennia na de Tweede Wereldoorlog. Naast een heleboel andere dingen die onze huizen binnenkwamen, werden ook rock-'n-roll, ritme-en-blues en soul uit de Nieuwe Wereld geïntroduceerd en samengevoegd tot Beatmuziek die je aanvankelijk alleen nog kon horen in kelders en bars in Liverpool, maar even later ook in Londen en het centrum van de sekswerkindustrie van Hamburg. Allemaal nog net voordat de muziek explodeerde in Europe en de VS.

In nette kostuums en met wild haar werden er eerst alleen maar lieflijke liedjes gezongen over iemand die iemands anders hand wil vasthouden, maar in 1967 borrelde de chaos van het moderne leven over de muziek en de platenhoes van sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band, een ontwerp van Peter Blake & Jann Haworth. Vijf maanden lang experimenteerden de Fab Four met alles wat geluid maakt. Van ballroommuziek tot psychedelische rock en experimentele klanken die gecreëerd konden worden met een Indiase sitar, een mellotron en bijvoorbeeld een symfonieorkest. De LP bevatte geen singles en kon alleen als een lang en vreemd verhaal worden beluisterd. Een verhaal waarin alles herkenbaar is, maar tegelijkertijd onmogelijk was om te bevatten. En dat past verrassend veel bij hoe we de tegenwoordige wereld zien. Ook in ons eigen leven hebben we, als we eerlijk zijn, geen enkel idee meer waar het vandaan komt en waar het naartoe gaat.

De hoes van de nieuwe LP van de vier jongens uit Liverpool was een wonderlijke mengelmoes van invloeden van de hele wereld die wel als één geheel werd gepresenteerd op de cover van de plaat. Met de echte Beatles zelf in kleurrijke pakken en met daarnaast de wassen beelden van de vroege band. Zij worden de muzikanten omringd door zo'n zeventig andere beroemdheden en historische figuren die naast elkaar kwamen te staan zoals dat in werkelijkheid nooit heeft kunnen gebeuren. Allemaal netjes naast elkaar afgebeeld alsof ze hun geluid ondergeschikt wilden maken aan het geheel. Alsof er op de een of andere manier toch iets van orde is, alsof ze bij elkaar horen. Maar wat dat nou allemaal betekent? Who knows. Het mooie is dat iedereen er zijn of haar eigen werkelijkheid uit kan destilleren. Zie ons leven hier en nu, als een collage van wat we er zelf van weten maken te maken.